اثربخشی آموزش واقعیت درمانی بر افزایش شادکامی و مسئولیت پذیری و کاهش احساس تنهایی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی واقعیت‌درمانی بر افزایش مسئولیت‌پذیری و شادکامی و کاهش احساس تنهایی کارکنان موسسه مدرسان شریف بود. روش پژوهش، شبه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون، گروه کنترل و پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل 190 نفر از کارکنان موسسه مدرسان شریف شهر تهران در سال 1395 بود که با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای و در دسترس، از میان آن‌ها تعداد 31 نفر انتخاب و در دو گروه 15 نفری آزمایش و 16 نفری کنترل جایگزین شدند و در سه مرحله، به پرسشنامه‌های احساس تنهایی راسل و همکاران (1978)، مسئولیت‌پذیری گاف (1987) و شادکامی آرگیل و همکاران (1989) پاسخ دادند. سپس گروه آزمایش به مدت 7 جلسه نود دقیقه‌ای تحت آموزش‌های واقعیت‌درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکرد. برای تجزیه و تحلیل داده‌های به دست آمده، از روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیره و تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج حاکی از کاهش معنادار نمره احساس تنهایی و افزایش معنادار نمره مسئولیت‌پذیری و شادکامی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه در مرحله پس‌آزمون و پیگیری بود. از آنجا که اجرای برنامه آموزش واقعیت‌درمانی به صورت گروهی منجر به افزایش شادکامی و مسئولیت‌پذیری و کاهش احساس تنهایی کارکنان می‌شود، از این برنامه می‌توان به‌عنوان برنامه‌ای مفید و موثر برای کارمندان موسسات و ادارات استفاده کرد.